Świadectwa i przekazy.
Świadectwa są to pisma, stwierdzające czyjeś osobiste przymioty, albo też prawdziwy stan rzeczy. Świadectwa mogą być bardzo rozmaitej treści. Świadectwo powinno być jak najsumiennej i jak najoględniej ułożone, aby nikomu krzywdy nie wyrządzić, i zarazem nikogo w błąd nie wprowadzić. Jeżeli osobie, której wydajemy świadectwo, brak pewnych zalet, nie wspominamy o nich, lecz nie wpisujemy nagany. Osoba, czytająca świadectwo, domyśli się, jakie braki ma osoba, przedkładająca świadectwo.
Świadectwa powinny zawierać:
- imię i nazwisko (o ile możności także miejsce urodzenia, religię i wiek) osoby, której się wydaje świadectwo ;
- dokładne określenie tego, co się poświadcza;
- datę, nadto imię, nazwisko i charakter wydającego świadectwo;
- tegoż pieczęć.
Uwaga. Świadectwo ukończonej nauki jakiegokolwiek rzemiosła musi być, wedle ustawy przemysłowej z dnia 15. marca 1883., podpisane nie tylko przez majstra, u którego terminator naukę pobierał, lecz także przez przełożonego korporacyi, a wreszcie przez naczelnika gminy. Na mocy takiego świadectwa wydaje dopiero wyzwolonemu terminatorowi przełożony korporacyi, lub gdzie takowej niema, naczelnik gminy książkę roboczą. Oprócz świadectw ubóstwa i niektórych innych, wyraźnie w taryfie stemplowej uwidocznionych, wszystkie inne ulegają ostemplowaniu. Wysokość stempla jest rozmaita i uwidoczniona w taryfie. Stempel należy u dołu przepisać pierwszemi słowami osnowy świadectwa.
Przekaz.
(Asygnacya).
Przekaz czyli asygnacya jest krótkiem piśmiennem zawiadomieniem, na mocy którego prosimy lub wzywamy kogoś, ażeby okazicielowi przekazu doręczył czyto pewną kwotę pieniężną, czy też rzecz jakąś wartościową, a przypadającą należytość wpisał na nasz rachunek.
Przekaz powinien zawierać:
- imię, nazwisko i miejsce zamieszkania tego, który ma wydać żądaną sumę lub rzecz;
- imię i nazwisko tego, komu ma wydać;
- dokładne określenie tego, co ma się wydać;
- datę i podpis wystawiciela.
Asygnacye pisze się, stosownie do ich doniosłości, na ćwiartce, półarkuszu lub arkuszu. Przekazy ulegają ostemplowaniu. Stempel na dolnej krawędzi ma być przepisany pierwszemi słowami osnowy przekazu. Wolne od opłaty stemplowej są przekazy panów do własnych urzędników i sług i odwrotnie, wogóle w wewnętrznym zarządzie skarbu lub instytucji.
